ความรักและความห่วงใย

ความรักและความห่วงใย

กลอนความรักและความห่วงใย…
ถึงคนเดียวที่คิดถึง
เก็บเกี่ยวดอกไม้ที่ปลายรุ้ง
หมายมุ่งส่งไปที่ปลายฟ้า
จุดหมายถึงเธอ – คนไกลตา
อยากบอกเธอว่า – ยังมีคนห่วงใย
ก็คือเราคนนี้ไง คนที่ทั้งใจมีแต่เธอ…

กลอนความรักและความห่วงใย…
ฉันตัวกลมๆ ฉันมีรูตรงกลาง ฉันไม่ใช่ห่วงยาง แต่ฉันเป็นห่วงเธอ

กลอนความรักและความห่วงใย…
ไม่รู้จะเรียกความรู้สึกนั้นว่าอะไร
รู้แต่อยากให้เธออยู่ใกล้ยามอ่อนล้า
รู้แต่ต้องเป็นห่วงทุกทีที่เธอไกลตา
และรู้ว่าวันเวลามีค่า…ถ้ามีเธอ

กลอนความรักและความห่วงใย…
เหนื่อยไหมคนดี
ฉันยังอยู่ตรงนี้ใกล้ ๆ
ต่อแต่นี้เธอจะไม่เดียวดาย
ฉันพร้อมจะรับรู้ความจริงใจด้วยกัน
หลับตาลงสิช้า ๆ
หากว่าเหนื่อยล้ากับความฝัน
และเมื่อเธอลืมตาขึ้นในเช้าอีกวัน
เธอจะพบว่าความฝันนั้นไม่ไกลเลย

กลอนความรักและความห่วงใย…
ฝากดูแลความรู้สึกกัน
เวลาไม่มีฉันไม่อยู่ใกล้
ฝากให้เธอเก็บความห่วงใย
เอาใจใส่มันบ้างเมื่อห่างกัน

กลอนความรักและความห่วงใย…
อยากห่มฟ้าให้กับเธอในคืนหนาว
แล้วเอาหมอนรูปดาววางไว้ใกล้ใกล้เธอ
จะเปิดโคมไฟรูปพระจันทร์ที่เธอใช้มันสม่ำเสมอ
และกระซิบข้างหูเธอว่าจงหลับตาอย่าหวั่นไหว
อยากอยู่กับเธอจนรุ่งสาง
คอคอยขับไล่ความอ้างว้างไปให้ไกล
เธอจะได้หลับอย่างสบายใจ
เพราะมีฉันอยู่เคียงข้างเธอ…ตลอดเวลา

กลอนความรักและความห่วงใย…
อยู่ไกลกันอย่างนี้
แต่คนดีคงรับความรู้สึกได้
แค่หลับตาเธอก็รู้อยู่แก่ใจ
ว่าฉันรักและห่วงใยตลอดเวลา

กลอนความรักและความห่วงใย…
ดวงตะวันจะลับฟ้า
ดวงดาราจะลับเลย
แต่ใจก็ไม่เคย
ที่จะละเลยความห่วงใย

กลอนความรักและความห่วงใย…
เพียงแค่เธอหันมองมา
จะรับรู้ทันทีว่ายังมีฉัน
คนที่ห่วงใยเสมอในความผูกพัน
และไม่เคยปล่อยให้เธอนั้น….ต้องเดียวดาย
หากวันใดเธอเงียบเหงา
ข้างกายว่างเปล่าไร้คนคอยห่วงหา
โปรดจงหันมองกลับมา
จะรับรู้ทันทีว่าคนๆนี้…..ยังคอย

กลอนความรักและความห่วงใย…
รับรู้อยู่เสมอ
สิ่งที่เธอมีให้ฉัน
ความห่วงใยความผูกพัน
ยังมีให้กันตลอดไป

กลอนความรักและความห่วงใย…
ฝากฟ้าช่วยดูเธอยามไกลห่าง
ฝากดาวช่วยนำทางยามเธอหลง
ฝากจันทร์บอกว่ามีคนหนึ่งคนยังมั่นคง
จะไม่หลง หายไปกับ กาลเวลา
ให้เวลาพิสูจน์ใจ
เมื่อยามใดเธออ่อนล้า
เพียงเธอมองกลับมา
จะยังคงเห็นสายตาแห่งความภักดี

กลอนความรักและความห่วงใย…
อยากให้ความรู้สึกดี-ดีระหว่างเรา
ทดแทนความว่างเปล่าภายในใจ
ให้ดาวสวยบนฟ้าใส
แทนสายตาอาทร..ห่วงใย.. ผูกพัน
ให้สายลมละมุน
แทนลมหายใจอุ่นของกันและกัน
ให้ความคิดถึงและผูกพัน
ทดแทนคืนวันที่ห่างไกล

กลอนความรักและความห่วงใย…
ในความไกลห่าง
ความอ้างว้างนั้นยาวยืน
ครอบคลุมทุกค่ำคืน
ทั้งหลับตื่น ทุกลมหายใจ
ไม่ใช่ขาดเธอแล้วโลกดับ
แต่ถ้ามีเธอโลกจะกลับเป็นแจ่มใส
ไม่ใช่ห่างเธอแล้วจะขาดใจ
แต่ถ้ามีเธอคอยห่วงใย
ก็จะดี กับหัวใจ มากกว่ากัน

กลอนความรักและความห่วงใย…
ก็เคยคิดอยากให้มีคนคอยปลอบ
ชอบนะชอบให้มีใครอยู่ใกล้ ๆ
คิดนะคิดอยากให้เธอคอยปลอบใจ
คอยห่วงหา คอยห่วงใย ให้อาทร

กลอนความรักและความห่วงใย…
ดีใจที่เป็นคนหนึ่ง
ที่เธอนึกถึงในวันอ่อนล้า
มีสองมือคอยเช็ดน้ำตา
อยากให้เธอรู้ว่า ฉันพร้อมจะเข้าใจ
วันใดเธอยังสุขสันต์
ไม่จำเป็นต้องนึกถึงฉันก็ได้
แต่หากเมื่อครั้งที่เธอเศร้าใจ
มาร้องไห้ใกล้ๆฉันก็พอ

กลอนความรักและความห่วงใย…
ไม่มีเหตุผลอันใดมาอธิบาย
ในความรักที่มากมายเพียงนี้
รู้แต่ว่า…สนใจใยดี
เป็นห่วงกังวลทุกทีที่หลับตา

กลอนความรักและความห่วงใย…
ยามใดที่ใจฉันท้อแท้
อ่อนแอน้ำตารินไหล
มีเธอคอยเป็นกำลังใจ
ขอบคุณที่ห่วงใยนะคนดี

กลอนความรักและความห่วงใย…
ฉันจะเก็บดาวเอาไว้ให้
ในวันที่เธออยู่ไกลแสนไกลอีกขอบฟ้า
จะเก็บความสุข จากทุก-ทุกช่วงเวลา
เก็บไว้รอให้เธอกลับมา และรับมัน
ฉันจะส่งความห่วงใยไปหา
ในค่ำคืนที่เธอเหว่ว้ากับความฝัน
อย่าร้องไห้และท้อใจเมื่อไกลกัน
อย่างน้อยเธอยังมีฉัน…
ที่รอคอยวันให้เธอกลับมา

กลอนความรักและความห่วงใย…
เลิกห่วงใยแล้วนะคนดี
เพราะวันนี้ฉันเข้มแข็งขึ้นกว่าเก่า
ไม่ฟูมฟายกับเรื่องราวที่ผ่านไปของเรา
ไม่อาวรณ์กับความรู้สึกเก่า-เก่า ที่ไม่มีทางย้อนมา
อาจอ่อนแออยู่บ้างในบางครั้ง
แต่หัดจะอยู่เพียงลำพังโดยไม่เหว่ว้า
เมื่อนึกทบทวนถึงคืนวันดี-ดีที่ผ่านมา
อย่างน้อย–ก็ยังอุ่นใจได้ว่า เคยมีเธอ

กลอนความรักและความห่วงใย…
ระหว่างเธอและฉัน
กาลเวลานั้นไม่อาจกั้นได้
แม้พรุ่งนี้เธอ..ฉัน อยู่ห่างกันแสนไกล
แต่รู้สิ่งนึงที่ยังอยู่ใกล้
คือความห่วงใย….ของเรา

กลอนความรักและความห่วงใย…
เหนื่อยมากไหมคนดี….
วางมือเธอบนมือฉันนี้ได้ไหม
ขอจับมือเธอ…แบบนี้ต่อไป
ส่งผ่านไออุ่นจากใจ…ไปปลอบโยน
…………………
…..ไกลกันถึงครึ่งฟ้า…ใจไปได้ไกลกว่าทะเลที่ไกลโพ้น…
“You’ll never be Alone”… …ไม่รู้คนทางโน้นจะเป็นเช่นไร…
…………………
เหนื่อยมากไหมคนดี….
อย่าลืมคำคำนี้ที่เคยบอกไว้
คำว่ารัก…เคยแน่นหนักสักเท่าไร
ขอจงจำไว้ไม่ว่าวันใด…ไม่เปลี่ยนแปลง…

กลอนความรักและความห่วงใย…
หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอ
คงพบเจอกับความเจ็บช้ำมาเสมอๆ…ใช่ไหม
จึงอ่อนแอ…บอบช้ำ…และร่ำไห้
ท้อแท้กับความเดียวดายที่ผ่านเข้ามา
จะรังเกียจกันไหม ?
หากฉันจะขอใช้สองมืออันไร้ค่า
ประคองหัวใจเธอที่แสนอ่อนล้า
และซับน้ำตาเวลาเธอไม่มีใคร
หวังเพียงจะเห็นรอยยิ้มเธออีกครั้ง
หวังเพียงจะได้ฟังน้ำเสียงที่สดใส
หวังเพียงเธอจะมีพลังก้าวเดินต่อไป
สู่ฝันอันยิ่งใหญ่อย่างที่ใจเธอต้องการ
และวันนั้น….ฉันคงจากไป
เหมือนกับรอยทรายที่เลือนหายยามลมพัดผ่าน
คงเหลือไว้เพียงกำลังใจให้เธอตราบเท่านาน
เป็นคนของวันวานที่จะจดจำเธอไว้ไม่ลืมเลือน

กลอนความรักและความห่วงใยดี ๆ …โดย janeja ชุมชนคนบ้ากลอน