บันทึกวันเสียตัว

บันทึกวันเสียตัว
บันทึกชีวิตวันที่ต้องเสียตัว แสงไฟหลากสีตกกระทบบนพื้นฟลอร์
สลับกับเสียงวี๊ดวิ๊วของสาวหนุ่มที่กำลังสนุกสุดเหวี่ยงกับการอวดลีลาเท้าไฟ
เพลงแล้วเพลงเล่าที่เหล่าบรรดาดีเจวัยโจ๋เปิดเอาใจแฟนเพลง

นั่นคือ ภาพความทรงจำสุดท้ายของ หนิง สาวน้อยวัย 16 ปี
ที่ฝ่าด่านตรวจบัตรประชาชนของผับอย่างไม่ยากเย็น
ในยุคที่ตำรวจเริ่มหย่อนยาน และสถานบันเทิงเริ่มเหิมเกริม

หนิง ถ่ายทอดประสบการณ์ฝันร้ายให้ฟังอย่างละเอียดว่า วันที่ 12 กุมภาพันธ์ ปีนี้เอง
ที่ผับชื่อดังแห่งหนึ่งย่านทองหล่อ ซึ่งเป็นผับที่เหล่าบรรดาไฮโซเท่านั้น
ที่มีสิทธิ์จะย่างกรายเข้าไป ด้วยความเชื่อและรสนิยม ทำให้คิดว่า
คนที่เข้ามาเที่ยวจะต้องเป็นคนดีมีระดับ จึงไม่แปลกที่เธอจะมาสถานที่นี้เพียงคนเดียว

เมื่อมีชาย 3 คน ท่าทางเป็นผู้มีฐานะมาทำดีตีสนิท หนิง จึงตอบรับไมตรีด้วยดี
ในเวลาไม่ถึง 10 นาที หนิงและเพื่อนใหม่ทั้งดื่ม ดิ้น กันอย่างสนุกสนาน
โดยมิทันระแวดระวังภัยที่คืบใกล้เข้ามาทุกขณะจิต

เสียงเพลงเริ่มแผ่วลง ไฟเริ่มสลัว ความทรงจำเริ่มลาง
ร่างของสาวน้อยอยู่ในอาการคุมตัวเองไม่อยู่ 3 หนุ่ม
ที่ดูดีมีชาติตระกูล สวมบทสุภาพบุรุษพยุงร่างที่เกือบหมดสตินั้นนั้นขึ้นรถเก๋งคันงาม
พร้อมกับยื่นติ๊บแพงระยับให้กับพนักงานรับรถ
เป็นเหตุผลที่ทำให้ทุกสรรพเสียงเงียบสงัด
และดูเหมือนหนิงก็เริ่มรู้ชะตากรรม แม้จะพยายามช่วยเหลือตัวเองแต่ทำไม่ได้
แม้จะขยับมือ

สุภาพบุรุษ ที่ขณะนี้เผยธาตุแท้ความเป็นทรชนเดนสังคม ด้วยการรุมข่มขืนเธอ
ในคอนโดมิเนียมที่อยู่ไม่ไกลจากผับที่เธอเที่ยวเท่าใดนัก
หลังเสร็จสมอารมณ์หมายก็พาร่างไร้สติกลับไปทิ้งไว้ที่น่าผับเดิม ก็หนีหายลอยนวล

ใช่แต่เพียงหนิงเท่านั้น จอยก็เหมือนกันที่ตกเป็นเหยื่อ
เพียงแต่รูปแบบและวิธีการรวมถึงจุดประสงค์อาจจะต่างกันไป
จอยเองก็ไม่ต่างจากคนอื่น ที่มีชีวิตและกิจกรรมเฉกเช่นคนเมืองทั่วไป
เลิกงาน แวะกินข้าว ก่อนจะกลับบ้าน
ใครจะคิดว่าวันนี้อาจจะต่างกว่าทุกวันตรงที่มีใครบางคน
คอยสังเกตพฤติกรรมของเธอทุกฝีเก้า

จอย ทำงานอยู่แถวห้างดังย่านบางแค ทุกเย็นก็จะแวะทานข้าวก่อนกลับบ้าน
บังเอิญวันเกิดเหตุเธออยากทานอาหารร้านฟาสต์ฟูดก็เลยไปสั่งอาหารชุดมาทาน
และชุดที่สั่งมีแถมโค้กด้วย จึงต้องใช้หลอดแต่พอเธอจะกดก็พบว่า
ที่กล่องมีวางอยู่ 1 อัน ก็เลยหยิบมาโดยไม่ได้คิดอะไร
คิดว่าคนอื่นคงกดไว้เกิน จากนั้นก็มานั่งที่โต๊ะ

หลังจากทานได้สักพักรู้สึกเวียนหัวมากขึ้นเรื่อย ๆ ระหว่างนั้นมีผู้หญิง 2 คน
เข้ามาทักว่า เป็นอะไรหรือเปล่าท่าทางไม่ค่อยสบาย ให้ช่วยอะไรไหม
เธอได้แต่ส่ายหน้า แต่เมื่อเริ่มปวดหัวหนักขึ้นเรื่อย ๆ
จนรู้สึกว่าคงเดินไปไหวแน่ จอยเลยขอให้ผู้หญิง 2 คนนั้นพยุงไปส่งที่
วินมอเตอร์ไซต์เพราะมีคนที่วินรู้จักสามารถพาไปส่งที่บ้านได้

แต่ 2 คนนั้น กลับอาสาจะพาไปส่งเอง บอกว่าเดี๋ยวจะพาไปส่ง
แล้วก็พากันประคองมาที่รถตู้คันหนึ่ง พอเปิดประตูจะขึ้นรถ
เห็นผู้หญิงหลายคนอยู่ในนั้น แต่ที่สะดุดตามาก
คือผู้หญิงที่ใส่กางเกงสีฟ้าคนหนึ่ง ซึ่งเธอรู้สึกคุ้นๆ และมีความคิดแว่บเข้ามา

ในขณะที่ยังพอหลงเหลือสติอยู่บ้าง แล้วเธอก็คิดออก
ว่าเคยเห็นผู้หญิงคนนั้นในร้านขายไก่นั่นเอง
เธอเลยคิดต่อได้ว่าเป็นไปได้ไหมที่ผู้หญิง 2 คนนี้จะเป็นคนวางยาเธอเอง
ด้วยสัญชาตญาณ เธอก็ร้องบอกขึ้นมาว่าเธอปวดท้อง
ผู้หญิง 2 คนนั้นก็บอกว่าขึ้นไปฉี่บนรถก็ได้ เธอก็บอกว่าเธอปวดหนัก
ทนไม่ไหวแล้ว ยังไงช่วยพาเธอไปเข้าห้องน้ำในห้างหน่อย 2 คนนั้น
ช่วยกันประคองเธอกลับมาเข้าห้องน้ำ

ขณะที่กำลังจะเข้าประตูห้องน้ำหญิง ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินจูงลูกออกมาจากห้องน้ำชาย
เดินสวนกลุ่มเธอออกมา เธอก็รีบโผเข้าไปหาผู้ชายคนนี้แล้วร้องว่า ช่วยด้วย
ขณะที่ผู้ชายคนนั้นมัวแต่ตกใจ และกว่าที่เธอจะหันมาชี้ผู้หญิง 2 คนนั้น
ผู้หญิง 2 คนนั้นก็หายไปจากตรงนั้นแล้ว

พอเธอเล่าเรื่องทั้งหมด ให้ชายคนนั้นฟัง พากันไปที่รถตู้คันนั้น
ก็ไม่อยู่ที่นั่นแล้ว เขาจึงพาเธอไปที่วินมอเตอร์ไซด์ตามที่เธอขอ ที่วินก็มีคนที่รู้จักเธอ

…และทั้งหมดนั้นคือ เหตุการณ์จริงที่เกิดขึ้นกับยาเสียตัว
ซึ่งหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง รวมถึงพ่อแม่ผู้ปกครองควรจะต้องเร่งหาทางป้องกัน
และแก้ไขโดยเร่งด่วน ไม่เช่นนั้นแล้ว อาจจะกลายเป็นปัญหาที่ลุกลามและใหญ่โต
จนยากที่จะเยียวยา